Ik wil hier graag een pleidooi houden voor het parallel solo ouderschap (i.e. zonder veel overleg elk apart je rol als ouder invullen) na scheiding als volwaardige vorm van ouderschap. En tegelijk ook een pleidooi om het huis en de regels van je ex-partner te respecteren. In alle omstandigheden.
Beluister hier mijn ingesproken blog:
De realiteit
De belangrijkste reden om mij te verzetten tegen de maatschappelijke druk om goeie maatjes te zijn met je ex “in het belang van de kinderen” is de realiteit: slechts 20% van de gescheiden ouders overlegt veel met elkaar, past ongeveer dezelfde regels toe en probeert samen hun kind op een gelijkaardige manier op te voeden. Chiquer klinkt dat als “harmonieus coöperatief ouderschap”.
Het ideaalbeeld van de samenleving, waarbij ex-partners als vrienden een koffietje drinken tijdens het wisselmoment, is dus eigenlijk gebaseerd op een minderheid. Het gaat voorbij aan de werkelijkheid. Alsof het schuldgevoel ten aanzien van je kind nog niet groot genoeg is, wordt je ook nog een extra schuldgevoel opgedrongen omdat je er niet in slaagt samen met je ex de communie te organiseren of ontspannen samen op het verjaardagsfeestje van je kind aanwezig te zijn.
Scheiden doet lijden
Uit elkaar gaan is een bijzonder heftige, emotionele fase in iemands leven. Eén gezin moet zich omvormen naar twee nieuwe gezinnen, soms alleenstaand, soms samengesteld. Het is dan ook een gigantisch project, waarbij niet enkel materiële zaken geregeld moeten worden. Er is ook de emotionele verwerking.
En wanneer er kinderen betrokken zijn is de grootste taak het herorganiseren van het ouderschap. Praktisch. Ik denk aan omgangsregelingen, wisselmomenten, hoe omgaan met de communicatie van school, enzovoort. Maar ook emotioneel: hoe moet het nu verder met mij als ouder? Hoe moet ik dat aanpakken zonder de ander in de buurt? Wil ik verder doen zoals ik bezig was? Kan ik het nog op dezelfde manier? Hoe doet de ander het? Wat vind ik daarvan? Moet ik daarvan iets vinden… De vragen en de onzekerheid zijn vaak groot en blijven sluimeren tot lang nadat de echtscheiding juridisch is afgerond.
Voor de buitenwereld lijkt het alsof het allemaal rond (én verwerkt) is zodra iedereen verhuisd is. Case closed. De realiteit is natuurlijk dat het meestal nog 1 à 2 jaar duurt na het verhuizen vooraleer de scheiding effectief is geland. Want een scheiding is veel meer dan alleen maar verhuizen.
Men moet het partner zijn loslaten en zich concentreren op het ouderschap, maar men blijft geconfronteerd worden met het (ex-)partner zijn. Voor veel mensen is het niet evident om die 2 dingen los van elkaar te zien. Mensen gaan namelijk niet uit elkaar omdat ze elkaar nog leuk vinden. De dynamiek tussen ex-partners is dan ook meestal erg pijnlijk, met oud zeer dat blijft pakken. En nieuwe partners zijn daarbij nogal eens olie op het vuur.
Aanhoudende ruzies
Het is dan eigenlijk ook weinig verrassend dat 15 tot 20% van de gescheiden ouders belandt in een permanente conflictsituatie: elke vorm van communicatie is moeilijk, er is ruzie, er zijn eindeloze juridische procedures. Soms leidt het zelfs tijdelijk tot geen contact meer tussen ouder en kind. Vaak zijn het in dit geval niet enkel de ouders die verzeild geraakt zijn in een spiraal van conflicten, maar is hun ganse entourage betrokken.
In die gevallen zoekt de samenleving ook steeds een schuldige: wie heeft het gedaan? Wie veroorzaakt de ruzie? Wie is hier nu eigenlijk het probleem? Terwijl een conflict natuurlijk niet perse de schuld is van de ene of van de andere. Conflict is het resultaat van jarenlange vervreemdende processen. Een spiraal waar (ex-)partners in zijn terecht gekomen en waar ze heel moeilijk nog zelf, op eigen kracht, kunnen uit stappen. En het is dan ook weinig helpend om op zoek te gaan naar een schuldige.
Elk zijn eigen invulling van het ouder zijn
Het spreekt voor zich dat kinderen niet beter worden van scheidingen die uitmonden in constante conflicten en procedures. Gelukkig komt de meerderheid van de ouders terecht in het parallel solo ouderschap. Het is een alleenstaand onafhankelijk ouderschap waarbij elke ouder apart (niet meer samen) zijn ouderrol opneemt. Er is weinig overleg, weinig communicatie tussen de ouders, maar ook geen ruzies. Het parallel solo ouderschap werkt prima voor de kinderen, want de kinderen in deze vorm doen het zeer goed. Als we dus naar de werkelijkheid kijken is parallel solo ouderschap de norm. En dat is perfect ok voor de kinderen.
De druk van sociale verwachtingen
Niet alleen komt de sociale verwachting om goeie maatjes te zijn met je ex niet overeen met de werkelijkheid. Het verhoogt ook de druk en de spanning tijdens en na de scheiding op de ex-partners. Eigenlijk heeft dat maatschappelijk ideaalbeeld een averechts effect want het zorgt onrechtstreeks voor meer ruzie in plaats van voor minder.
Denk maar aan het oudercontact, waarbij de verwachting leeft dat je als ex-partners samen naar het oudercontact moet gaan. De realiteit is natuurlijk dat wanneer ouders eigenlijk geen vrienden (meer) zijn, het gezamenlijk oudercontact niet in het belang van het kind is. Minstens 1 ouder zal zich geremd voelen door de aanwezigheid van de ander. Minstens 1 ouder wordt dus beperkt in zijn rol als ouder, wat uiteraard niet in het belang van het kind is.
Scheidende en gescheiden koppels en hun kinderen hebben daarom veel meer baat bij een ondersteunende houding van hun omgeving. En bij uitbreiding van de samenleving. Begrip voor de moeilijke oefening die een scheiding is. Een omgeving die aanvaardt dat het om EX-partners gaat. En dus parallel solo ouderschap ziet als een volwaardige vorm van ouderschap.
Het geheim
Wat is nu het geheim voor het slagen van parallel solo ouderschap? Het respecteren van elkaars gezin en de regels die daar gelden. Dat wil zeggen: wat er gebeurt bij de ander, daar kan je niks aan veranderen en moet je loslaten. In de systemische theorie spreken we dan ook al wel eens van de muur: we zetten een muur tussen beide huizen en je kijkt er niet meer over. En je kruipt al zeker niet over. Je respecteert de muur.
Drie tips die je kunnen helpen
Dat is geen gemakkelijke opdracht. Uiteraard niet, ik haat het zelf ook als mensen zeggen dat ik iets moet loslaten. Alsof dat zo gemakkelijk is. Daarom misschien nog drie tips: zoek iemand in je omgeving als je go-to als je het moeilijk hebt en voelt dat je over de muur wil gaan kijken. Iemand bij wie je even stoom kan aflaten, die je emotioneel ondersteunt. Maar ook iemand die je wegleidt van de muur.
Twee, focus op je kind. Op je relatie met je kind en de ouder die je wil zijn voor je kind. Want je kan dan wel niks veranderen aan wat je ex doet in zijn of haar huis, je hebt wel nog steeds volledig controle over wat je doet in jouw huis. Maak daar ten volle gebruik van.
En een derde delicatere tip: hoe verleidelijk ook, maak je ex niet zwart bij je kind. Het leidt tot loyaliteitsconflicten bij je kind. En de kans is groot dat het als een boemerang in je gezicht terug komt.
PS: Als je tot die 20% behoort die wel BFF is met zijn of haar ex-partner: fine! Top, het is altijd makkelijker dat je een goede warme band hebt met iemand waarmee je eigenlijk best wel veel moet communiceren.
Blij dat ik mijn ex-geliefde terug heb..
Krijg je geliefde terug en voel je voor altijd geliefd,
Hulp die echt snel werkt,
Neem contact met hem op voor relatie-/huwelijksproblemen,
[[ R.buckler11 ]] g ma i l… co m